işgil

1.

is. məh. dan.

1. Cəftə, qarmaq. <Kosa> . . şüşənin sınıq yerindən əlini içəriyə saldı və işgili tərpətdi. S. R..

2. Arabanın qolu ilə boyunduruğu birləşdirən nazik ağac. // Arabanın təkəri çıxmamaq üçün oxunun ucuna keçirilən ağac parçası.

2.

is.

1. Zənn, şübhə, güman.

2. Çətinlik, maneə, əngəl, çətin vəziyyət. İşgildən çıxmaq. İşgil olmaq (törətmək) – mane olmaq, əngəl yaratmaq. İşgil törətmək onun köhnə peşəsidir. İşgilə düşmək – çətinliyə, çətin vəziyyətə düşmək. İşgilə salmaq – əngələ salmaq. Ol badəni kim, əqlimi başdan aparıbdır; Sandın məni, mən sadədili işgilə saldın. Qövsi.

3. məc. Çatışmazlıq, nöqsan, əngəl. <Mirzə Dadaş:> Camaat, görürsünüz ki, bu oğlanın başında bir balaca işgil var. N. V..